Van Mumbai naar Nepal

Dicht aan mijn linkerkant is muur, dicht aan mijn rechterkant is muur en ik moet mijn hoofd goed bukken om geen elektriciteitsdraden te raken of mijn hoofd te stoten tegen de bouwvalletjes die op de andere bouwvallen zijn gebouwd waar ik tussendoor loop. Ik heb een looppaadje van max. 50 cm. en ik moet uitkijken dat ik niet struikel over het afval wat er ligt. Af en toe schiet er een rat of muis langs mijn heen. Starende ogen vanuit de openingen die als deuren moeten dienen. Ik vraag me af hoe het er `s avonds uit zal zien aangezien het nu al vrij donker is en het midden op de dag is. Af en toe komen we langs een open plaats waar kinderen spelletjes spelen op de bergen afval. Ondertussen bekijken we Indiaas grootste plasticrecycling, (potten)bakkers, mensen die kleding, schoenen, tassen, portemonnees aan het maken zijn en komen we langs nog veel meer bedrijvigheid wat plaats vindt in de grootste sloppenwijk van Azië. De sloppenwijk in Mumbai is kilometers groot en vanuit het vliegtuig al goed te zien. Vol ontzetting keken en praatten we toen over die armzalige huisjes: wat zouden die mensen een verschrikkelijk leven moeten hebben. Door de sloppenwijk te bezoeken en er van binnenuit naar te kijken is mijn beeld veranderd: er wordt gespeeld, gewerkt, gelachen en geleefd.

Met z`n allen staan ze bij het station: de dabbawalas. Ze zijn druk bezig om hun fiets vol te knopen met allerlei tasjes, blikjes en potjes. Als hun fiets vol genoeg is klimmen ze erop en rijden hun routes langs kantoren en bedrijven. Ze hebben de eervolle taak om het eten dat door de huisvrouwen gekookt is te bezorgen bij hun echtgenoten. Op die manier wordt in Mumbai gezond eten door hardwerkende mensen gestimuleerd:D

In Mumbai hebben ze heuse wasserettes. Niet zoals wij die kennen, van die gebouwtjes waar 10 wasmachines naast elkaar staan en waar iemand bij staat om de wasmachines aan en uit te zetten. Nee, hier is een groot bakkenstysteem met water gemaakt, alles gebeurt met de hand en degene die het wast gaat lekker met zijn voeten in het waswater zitten. Vanaf de brug kun je in de gaten houden hoe jouw kleren worden gewassen. Nu maar hopen dat het niet regent anders kan het niet gedroogd worden.

Na Mumbai zijn we vorige week maandag naar Nepal gevlogen; wauw, wat een geweldig mooi land! We werden opgewacht door Josien (mijn contactpersoon bij ECEC), in een gammele taxi naar ons guesthouse vervoerd, kregen een héél erg lekker broodje gezond wat na twee weken rijst tien keer zo lekker smaakt dan normaal en hebben een eerste real-life kennismaking gehad met de organisatie waar ik ga werken. Kathmandu is een chaos maar in vergelijking met Delhi een verademing. De stad ligt ingesloten tussen prachtige bergen welke ze hier heuvels noemen omdat er geen sneeuw op ligt.

We hebben afgelopen week zo veel mogelijk gedaan om het land en de cultuur te ontdekken. Van het drukke Kathmandu, naar rustige dorpjes waar het lijkt of je 100 jaar terug gaat in de tijd. Van gelukkige gezinnetjes, tot treurige hostels waar kinderen op zeer jonge leeftijd gedropt worden omdat ouders denken dat ze daar beter ontwikkelen. Van een ruige rafttocht, tot slapen in een rustgevend tentje bij de woeste Trisulirivier. Van het leven in een stad, tot een afgezonderd leven in een lepraziekenhuis. Van Hindoestaanse rituelen tot een christelijke dienst van 3 ½ uur.

Terwijl ik dit schrijf zitten Petra en ik weemoedig op ons balkonnetje van het guesthouse. Gisteravond zijn we al begonnen: ‘De laatste keer dat we samen `s avonds op ons balkonnetje zitten, de laatste keer dat we samen op een kamertje in Nepal slapen, de laatste keer dat Petra het eerste is wat ik zie als ik wakker wordt, de laatste keer dat Petra`s stem het eerste is wat ik hoor als ik wakker ben en vanmorgen hebben we voor de laatste keer ons ontbijtje in Nepal gegeten’. Vanavond om 23.00 hoop ik haar uit te zwaaien op het vliegveld van Kathmandu. We hebben een geweldige tijd gehad, ontzettend veel ervaringen opgedaan die herinneringen zullen worden welke ik nooit meer zal vergeten. We hebben ons samen gesetteld in Nepal en nu gaat ze weg… snif, klinkt dat niet treurig? ;) Morgen begint de nieuwe uitdaging; mijn steentje bijdragen bij ECEC, ik heb er zin in!