Een vreemd mechanisme

Dal bhat. Nepal zou Nepal niet zijn zonder dit traditionele krachtvoer. Rijst, linzen en een groenten curry, eventueel aangevuld met vlees en/of pickel (wat platgestampte chili `s en pepers om het eten pittig te maken). Elke echte Nepalees heeft minimaal één keer per dag dal bhat nodig. Diner op een bruiloft? Dal bhat! Krijg je bezoek? Dan schotel je hen dal bhat voor! Kerstdiner? Dal bhat! Wat missen Nepalezen als ze een tijdje Nepal uit gaan? Dal bhat! Het is als een virus, waaraan ook ik onderworpen ben. Ook voor mij is dal bhat een onderdeel geworden van mijn dagelijkse behoeften. Voelt mijn dag niet compleet? Dan is dat vaak doordat ik geen dal bhat op heb. Om die reden ben ik maar gestart met het maken van verwoede plannen om alle ingrediënten in mijn koffer mee te nemen naar het land van brood, aardappels en groenten. Mmm… Hoeveel kopzorgen zou het Nederlanders schelen als wij gezegend zouden zijn met zo`n soortgelijk nationaal gerecht. 

Daar waar ik in het begin van mijn verblijf in Nepal het liefst hard voorbij liep, daar waar het er eigenlijk alles behalve hygiënisch uitziet, daar waar olie, zout en andere benodigdheden in verschrompelde, oude plastic tonnetjes wordt bewaard, daar waar je maximaal 2 euro betaald, daar waar de pannetjes verroest zijn en daar waar het er eigenlijk helemaal niet uitziet als een restaurant. Ja echt, daar kun je in Nepal eten krijgen welke zorgt voor een verrukking van zinnen.

Nepalezen willen alles graag ‘vers’ halen voor hun eten. Voor het eten gaan ze allen actief de winkeltjes langs om precies die ingrediënten te halen die ze voor hun maaltijd nodig hebben. Dit zorgt ervoor dat het tussen de maaltijden door erg rustig is bij de winkeltjes en velen hun winkeltjes ‘sluiten’ door bijvoorbeeld een lap stof over hun koopwaar te leggen. Dit zorgde voor een probleem toen ik recent bananen wilde kopen om drie uur `s middags. De verkoopster lag heerlijk te slapen voor haar karretje. Verwoede pogingen van mijn kant om haar wakker te krijgen leverde niets op; mevrouw was niet van plan om wakker te worden om een trosje bananen te verkopen. Tja, wat doe je dan? Gewoon de bananen meenemen en het geld achterlaten op haar karretje.

Kerst vieren in Nepal. Voordat ik hier kwam heb ik er al over nagedacht. Nu is het achter de rug. Van te voren had ik diep van binnen een kleine angst dat ik eenzaam op een houtje zou zitten bijten, denkend aan thuis. Ik heb aan thuis gedacht maar ben niet eenzaam geweest en heb ook niet op een houtje gebeten. Op kerstavond naar de kerk, daarna maaltijd met de kerk, geslapen bij een Nepalese vriendin, eerste kerstdag `s morgens weer naar de kerk met Nepalese vrienden, `s middags een bruiloft, `s avonds gekookt en  gegeten met mensen van all over the world, met het gemeenschappelijke gevoel dat we allen gezelschap zochten, en stiekem wel een beetje nadachten over hoe het nu thuis zou zijn. Tweede kerstdag kennen ze hier niet. Dit is een lang verhaal, in korte bewoordingen, over mijn kerstinvulling.

Jaarwisseling staat voor de deur. In Nederland word ik door de ‘oudejaarsrituelen’ bewust gemaakt van het feit dat het jaar ten einde loopt. Rond deze tijd heeft dan meestal een soort van weemoedig gevoel in mijn plaats genomen. Hier ben ik aan het werk, zijn er geen oliebollen, is er geen weemoedig gevoel in mijn binnenste en is het voor Nepalezen ook niet zo bijzonder omdat ze in april een officiële Nepalese jaarwisseling hebben waarin ze overgaan naar het jaar 2072 en is er ook een groep in Nepal die in oktober het jaar al verwisseld hebben. Hoe ik het ga vieren heb ik nog niet bedacht. Misschien steek ik wel een sterretje af boven op het dak van het guesthouse met de andere gasten en misschien lig ik wel gewoon in mijn bedje om de volgende morgen op mijn werk te beseffen dat het jaar 2015 is ingetreden.

Het lijkt als een droom. Zes maanden doorbrengen in Nepal. Zes maanden uit het leventje in Nederland. Mijn studie afronden en daarna weer ‘gewoon’ aan de slag in Gameren. Het klinkt simpel. De realiteit voelt anders. Binnen in mij is iets gebeurd, iets waar ik zelf geen grip heb op gehad, iets  dat is gebeurd zonder dat mijn bewustzijn er helemaal bij was. Een vreemd mechanisme binnen in mij heeft er voor gezorgd dat ik me thuis voel op een plek waar ik tot voor anderhalf jaar geleden het bestaan nog niet van wist.

Mijn tijd hier in Nepal loopt ten einde. Ik kijk er ontiegelijk naar uit en zie er ook met torenhoge bergen tegen op. Ik kan niet wachten om mijn familie en vrienden weer te zien en aan de andere kant wil ik voor geen goud weg uit het cultuurtje waar ik me een deel van voel.

Ik heb heel veel geleerd, me verbaasd en verwonderd. Ik was op momenten beduusd, verbluft, overrompeld maar werd ook zo vaak aangenaam verrast. Ik ben van mensen gaan houden, heb mijn plekje gevonden binnen ECEC, vrienden om me heen verzamelt, heb geprobeerd om de cultuur zo veel mogelijk te begrijpen en nu hoop ik over ongeveer drie weken de Nederlandse bodem weer te betreden. Ik kom anders terug dan ik gegaan ben. Tenminste dat zegt iedereen. Ik kan niet benoemen waarin ik veranderd ben. Ik weet niet of het positief of negatief is. Ik weet ook niet hoe de veranderde ik zal participeren in de Nederlandse maatschappij en samenleving maar ik kijk er naar uit om jullie weer te zien:) Izak komt samen met Jaap om me op te halen, waar ik natuurlijk erg blij mee ben (wat een geluksvogel ben ik toch)!

Een fijne jaarwisseling en een goed, gezegend 2015 toegewenst!