Real Nepal

Real Nepal, zoals mijn collega`s van ECEC het noemen: afgelopen weken heb ik er kennis mee gemaakt. Een lange, érg lange rit, met een truck zonder voorwielaandrijving, via allerlei modderwegen die zich naast het ravijn bevonden (wat soms tot benarde situaties leidde en een ernstige verhoging van mijn hartslag) bracht ons in de villages van Nepal; dé manier van leven van zo`n 80% procent van de Nepalese bevolking. Voor degenen die zich er een voorstelling van willen maken: het lijkt een beetje op Nederland zoals je kunt lezen in boekjes van 200 jaar geleden.

Afgelopen weken heb ik, samen met collega`s van ECEC, verschillende dorpjes in Nepal bezocht om daar de scholen te bezoeken, lessen te observeren en leerkrachten training te geven. Tijdens de schoolbezoeken viel ik van de ene verbazing in de andere, waarvan ik er enigen met jullie wil delen;

We zijn op weg naar een school als we ineens een gedaante met zwaaiende armen de berg af zien komen rennen. Ze lijkt iets te schreeuwen naar de kinderen beneden. We kijken verschrikt toe of er soms iets ergs gebeurd is en zetten een stapje harder om de heuvel op te komen en zo misschien de plaats des onheils te ontdekken. Als de vrouw haar plaats van bestemming bereikt zien we dat ze in een uiterste poging alle kinderen bij elkaar verzameld die daar aan het spelen zijn. Vervolgens rent ze naar het schoolgebouw en beseft dat het eigenlijk wel tijd is om het klaslokaal open te maken. Daar is de rommel die we aan treffen niet om aan te zien. De juf begint snel alles aan de kant te gooien met de kinderen om plaats te maken voor de les. Na 10 minuten ‘opruimen’ zet ze de kinderen op hun plaats, loopt vervolgens zelf naar buiten om daarna weer binnen te komen met: ‘goodmorning class’ ehhh…. Goodmorning teacher, het is 3 uur `s middags…. Daarnaast heb ik scholen gezien waar kinderen zelf les stonden te geven omdat de leerkracht niet op was komen dagen, scholen waar 1 leerkracht drie groepen les moest geven en steeds van het ene lokaal naar het andere lokaal liep, klaslokalen die het niet eens waard zijn om als beestenstalletjes te fungeren, klassen waar de directeur zijn kantoor in dezelfde ruimte gestationeerd had waar groep 1 tot en met 3 ook les kregen, klassen waar 60 kinderen bij elkaar zaten gepropt en klassen die uit ongeveer 5 kinderen bestonden omdat de rest thuis moest helpen met de rijstoogst.

We hebben onze nachten doorgebracht bij lokale mensen; de eerste nacht sliep ik samen met een andere vrouw in een nostalgisch houten kamertje (lees: twee houten wanden met een horizontale plank die als bed moest dienen). We pasten er precies in als we allebei op onze rug lagen en onszelf een beetje tegen de wand aandrukten. Voordat we gingen slapen kwam de gastheer ons nog even bemoedigend toespreken: ‘There are some mouses, but don`t be afraid, it is just their playground and they do only their own business’. Op een andere slaapplaats lagen we onder golfplaten waar steeds allerlei dieren hun wandelingetje op maakten en zo harde bonken veroorzaakten. De laatste nacht hebben we onszelf enige luxe veroorloofd door in een school te slapen.

Een dubbel gevoel heeft bezit van mij genomen na de ‘villages-tour’. Enerzijds ben ik gecharmeerd door het leven in de dorpjes: de gastvrijheid van de mensen, de ongecompliceerdheid, de rust, `s morgens een bekertje verse melk van de buffel, drie maal daags rijst die net geoogst is en `s avonds op een rieten matje bij het licht van een kaars boekjes lezen. Anderzijds ben ik geschokt na alles wat ik heb gezien: scholen die geen scholen genoemd kunnen worden, de armoede en de vele problemen waar mensen in de dorpjes mee te maken hebben. Voorlopig ligt daar nog werk en uitdaging genoeg voor ECEC.