De culturele onderdompeling

Namastee (de begroeting in Nepal). Taxichauffeurs die toeteren en met hoofd uit het raampje hangen om zo indirect te vragen of ik een taxi nodig heb. Een uur lang langs allerlei ieniemienie shopjes struinen om mijn boodschappen bij elkaar te sprokkelen. Afdingen. Een ontbijtje eten op mijn balkonnetje met uitzicht op de bergen. Koeien die me aanstaren als ik het terrein van ECEC betreedt. Slingerend op mijn mountainbike over de ringroad, waar het belang van je eigen weg vinden tussen al het verkeer en getoeter voorop staat. Honden die de hele dag slapen en `s avonds wakker worden om vervolgens een hevig blaffende strijd met elkaar aan te gaan. Vrouwen die bij de openbare waterbronnen hun kleding zitten te wassen. Het zijn de dingen die me ervan bewust maken dat ik in Nepal ben en ik geniet ervan!

Inmiddels ben ik al weer bijna 4 weken aan het werk bij ECEC. Ik heb een eigen bureautje waar ik aan mijn scriptie kan werken. Als ik met mijn stoeltje naar links draai kijk ik uit het raam en zie ik de altijd weer inspirerende bergen en als ik met mijn stoeltje naar achteren draai zit daar mijn buddy Bijaya, welke ik de hele dag bestook met allerlei vragen die in me opkomen. Bij ECEC zijn ze er superieur in om je thuis te laten voelen. De teacher trainers, waar ik het meest mee samenwerk, zijn heel lief, gezellig en behulpzaam. Ze geven me heel goed de kans om de doelen waar ik voor gekomen ben te verwezenlijken. Afgelopen weken heb ik veel scholen bezocht (waar het soms lijkt of ik even 100 jaar terug ga in de tijd), lessen bijgewoond, leerkrachten geobserveerd, en een start gemaakt met mijn scriptie. Daarnaast heb ik ook de step 1 level 1 course van ECEC gevolgd. In deze cursus komen, kort gezegd, alle basisprincipes van ECEC aan bod en is bedoeld om Nepalese leerkrachten het besef te geven dat het onderwijs drastisch moet veranderen. Meestal is deze cursus ook een opstapje om een volgende training bij ECEC te volgen.

In de auto op weg naar de bruiloft zat ik driftig te rekenen. Stel je voor dat al mijn broers en zussen hun eigen gasten uit mogen nodigen als één van ons trouwt. Dat zal een gezellig groot feest worden. In Nepal is dat heel normaal en door die reden heb ik mijn eerste Nepalese bruiloft al achter de rug; een hele gave ervaring!

Ik heb haar gevonden; een authentiek Nepalees vrouwtje die me Nepalese kooklessen geeft! Ik ben dolblij met haar want thuis ben ik een beetje verwend met een moeder die de lekkerste maaltjes in elkaar draait, die ik vervolgens zo voorgeschoteld krijg.  De eerste dagen zat ik dan ook met mijn handen in mijn haar als ik rond half 7 uit mijn werk kwam. Daarnaast vind ik alleen eten maar niets; heel ongezellig! Ik ben er inmiddels heel goed in om sociaal te doen tegen de andere gasten in het guesthouse en de mensen in Nepal zijn heel gastvrij waardoor ik regelmatig bij iemand mag komen eten. Dat heeft ertoe geleid dat ik nog maar 3 keer in vier weken tijd alleen heb gegeten:D. De gasten in het guesthouse zijn elke keer weer verrassend; Chinese families, een eenzame Maleisiër, een stel uit Salvador etc. Er zit één Amerikaanse meid waar ik heel blij mee ben. Zij is tegelijk met mij gekomen en die gedeelde ervaring heeft een band geschept tussen ons:P.

Al met al bevalt het Nepalese leventje me tot nu toe heel goed!